Toen wij voor het eerst in de opleiding de uitwendige therapie, waaronder de ritmische inwrijvingen, gingen behandelen, viel alles op zijn plaats. Ik was 33 en ik wist met een grote zekerheid wat ik ‘later’ wilde worden.Ook dit was in het verborgene al voorbereid. Als 18-jarige in de opleiding tot schoonheidspecialiste, leerde ik de lichaamsmassage kennen. Het geven daarvan maakte bij mij iets duidelijk. Ik merkte dat mijn handen voor mij van wezenlijk belang waren. In mijn werk zijn mijn handen altijd belangrijk gebleven. Verplegen doe je nu eenmaal met hoofd, hart en handen. Als 18-jarige werd mij ik bewust van mijn handen. Door de opleiding voor antroposofisch verpleegkundige ontwikkelde ik bewustzijn in mijn handen. Zo kan ik met aandacht in mijn handen een ademend ritme in de beweging laten ontstaan. En nu houdt ik me dus bezig met het geven van ritmische inwrijvingen, het aanleggen van wikkels en kompressen en badtherapie. De wikkels en kompressen kan men ook eventueel zelf, na een instructie, thuis uitvoeren. Ik probeer in mijn werk rust en ruimte te scheppen en een veilige omgeving te creëren, zodat de mensen die bij mij komen zich makkelijker kunnen overgeven aan de behandeling. Op deze manier kunnen we ook eerder bij de vraag komen van wat er nu gewild word. Meestal is dat rust. In deze snelle tijd merk je dat voor ziek zijn weinig ruimte is. Dat moet zo snel mogelijk over zijn, omdat de omgeving er toch van uit gaat, dat er bepaalde zaken gewoon doorgaan, het werk moet af, de kinderen naar school, het huis aan kant, kortom we moeten iedereen tevreden houden. Dat we onszelf daar heel vaak bij vergeten, ach ja, dat moet dan maar. Als de batterijen echt op zijn, dan hebben we wat hulp nodig om het evenwicht weer te herstellen. Door de manier waarop ik mijn behandelingen geef, wil ik deze mensen weer terug brengen naar zichzelf. Want daar begint het herstel. Het inpakken, een wezenlijk deel van de behandeling, helpt daarbij. Mijn patiënten worden als het ware ingebakerd. De omhulling doet je herinneren aan de baby in de wieg. Het is ook zo stil mogelijk tijdens een behandeling. Deze stilte helpt mijn patiënten beter bij zichzelf te komen. Voor een gesprekje is er voor of na de behandeling tijd. Een belangrijk aspect van de uitwendige therapie is het ontwikkelen van warmte, verdeeld over het lichaam. Dus niet een teveel aan warmte, bij koorts, of een gestuwde warmte. Een aangename, gloedvolle warmte, verdeeld over het lichaam. Want waar warmte is, is bewustzijn. De uitwendige therapie doet dan ook een appel aan de Ik-organisatie. Ik merk tijdens een reeks behandelingen bijvoorbeeld dat mensen ineens gaan zeggen: "Hé, ik heb voeten". Hierna gaan we dan pas voelen hoe koud ze zijn. Er is dan al wat bewustzijn. Vervolgens worden de voeten warm; niet omdat ik er een kruik bij leg, maar omdat er een innerlijke beweging van warmte is ontstaan naar die plekken in ons lichaam die dat ook nodig hebben. En dan zijn we bijna rond, want als er dus aandacht is voor wat ons lichaam nodig heeft, dan komt er dus ook vanzelf aandacht voor wat onze ziel nodig heeft. Kortom er kan weer geluisterd worden naar de signalen die ons lichaam ons geeft.