Op het moment dat ik de vraag krijg iets over mijn ervaring met inspiratie te schrijven zit ik voor het eerst in mijn prille leven in een soort van winterdip. Het gevoel van afgesloten zijn van juist deze belangrijke inspiratie geeft mij dit gevoel, het duister, het helemaal op jezelf zijn terug geworpen. Niks geen helpende engelen die over mijn bolletje aaien, niks geen inzichtgevende ervaringen. Klinkt natuurlijk vreselijk zielig en zo voelde ik me dan ook bij tijd en wijle. Dat afgesloten zijn van dat wat ons inspireert, ons in ‘de geest’ laat zijn. Dat afgesloten zijn, dat klopt natuurlijk niet, je bent nooit afgesloten van je inspiratie. Het kan je door allerlei aardse beslommeringen gewoon niet bereiken, je sluit als het ware jezelf ervoor af. Of het kan je door verschillende oorzaken gewoon niet bereiken. Toen ik vandaag op de bank bij mij thuis het zonlicht in mijn gezicht liet schijnen herinnerde ik mij weer de opdracht van dit stukje tekst. Wat inspireert mij nu? Wat mij op dat moment te binnen schoot was het ‘gesprek’. Het gevoel dat je met iemand hebt zitten praten, een echt gesprek hebt en dat daar dan iets nieuws uit ontstaat, dat je dus een echte ontmoeting hebt. Dan heb ik het dus niet over vrouwenpraat bij een bak koffie met een gebakje met veel slagroom (wat, by the way, ook erg lekker kan zijn, zowel het gesprek als het gebakje), maar het gesprek dat je na afloop enthousiast (in God) maakt of nieuwe inzichten geeft. Zeker als zo’n gesprek voorbereid wordt, als je je van tevoren al verdiept in het onderwerp van je gesprek zoals bij een studiegroep gebruikelijk is. Als het onderwerp van gesprek dan ook nog een spiritueel onderwerp heeft zoals een antroposofisch boek, spreuk of aanverwant artikel, dan moet de inspiratie toch wel komen. Het is belangrijk voor mij dat het gesprek aan bepaalde voorwaarden voldoet. Zo is er een onbevangen houding gewenst, respect naar elkaar toe, een terughouding van je oordelen die je gevormd hebt tijdens de voorbereiding van dit gesprek. Zeker niet onbelangrijk; het terughouden van oordelen over jezelf: ‘Ik weet er vast niet genoeg van’ of ‘Die anderen weten vast veel meer’. Dit zijn natuurlijk ook allemaal inspiraties, verkeerd woord, uitspiraties is beter. De uitspiraties worden je ingegeven door tegenwerkende krachten terwijl de inspiraties kunnen komen van helpende wezens. Ja, juist ja, dat aaitje over je bol of dat duwtje in een goede richting. De zogenaamde ‘toevalligheden’ die je laten zien dat je op de goede weg zit. Ik denk dan ook als je zo een groep gelijkgestemden verbindt met een onderwerp, er vanboven allerlei inspiratie naar ons toekomt. Na zo een studiegroep kan ik me dan echt gevoed voelen. Hoe anders is dit als je naar een vergadering gaat en er punten besproken moeten worden waar een ieder van tevoren al stiekem zijn mening of oordeel over heeft en waar we ons gelijk willen halen. Of dat je tijdens zo’n vergadering ineens merkt, ‘Het gaat (weer) nergens over’. De energie kan dan duidelijk anders zijn en in plaats van gevoed kan je je leeggezogen voelen. Ge-uit-spireerd dus. Een goed gesprek probeer ik ook altijd tijdens de ritmische inwrijvingen te voeren. Nee, ik praat niet tijdens een inwrijving, liever niet, maar mijn handen en de olie wel. Een patiënt zei dit laatst tegen mij: “In de beweging die je maakt ervaar ik eerst dat je mij een vraag stelt en dat je dan door een andere beweging mij de ruimte geeft om te antwoorden”. Een hele gevoelige waarneming van deze dame. Het klopt namelijk precies, niet iedereen neemt dit waar, dat is gelukkig ook niet nodig. Op het onderbewuste niveau werkt dit ook door. Ook met de soort olie kan je een vraag stellen. De vraag van de lavendel is iets anders dan die van de rozemarijn. Ook deze dame nam dit haarfijn waar. Toen ik haar weer een inwrijving gaf met citroenolie ‘hoorde’ ze de citroenolie tot haar spreken: “Blijf bij jezelf, blijf bij jezelf”. Precies wat ik beoogd had met deze olie. Ook op dit ‘gesprek’ bereid ik mezelf voor, de zusterspreuk helpt me hierbij en het geloof dat er ook helpende wezens zich verbinden met mijn handelen. Als ik dan merk dat tijdens de inwrijving de patiënt duidelijk inspireert (inademt) weet ik dat er ruimte voor iets nieuws geschapen wordt. Veel inspiratie gewenst.